به دیوار تنهایی تکیه داده ، عطر گل های فراموشی را به درون میکشید و به ستاره قطبی دل داده بود.
مرد قصه ما از آسمان آبی خاطره ای نداشت اما سیاهی نقره کوب شب را از بر بود. حرفه اش این بود :شمردن آرزوها زیر نور ستاره های مرده تا شاید خدایان فراموشکار صدای تنها انسان جا مانده از ابدیت را بشنوند
چه تعبیر مسخره ای! او محکوم بود تا ابد به تنهایی ،خاموش شدن ستاره ها را به دوش بکشد
و مرگ آرزویی دور دست بود.
میگن: به بچه هاتون بادکنک بدین تا یاد بگیرین به
هر چی زیاد نزدیک بشی از بین میره و به هیچی دل نبنده چون ممکنه پرواز کنه و بره
اینا خیلی خوبه ولی من به بچه ام فرفره میدم چون فکر نکنم بچم از بادکنک
بازی غیر از شادی چیز دیگه ای بفهمه ولی نظم حرکات فرفره تو ذهنش میمونه تازه
ظرفیت تنفسیشم بالا میبره
نظم فکری چیز خوبیه تو زندگیت خودشو نشون میده به تمام جنبه های زندگی
نمایان میشه ولی چه کنم من عاشق ذهن پراکنده امم و موقعی که پرش افکار دارم میتونم بنویسم. حس میکنم اگه ذهنم شلوغ نباشه آرزویی ندارم خواسته ای ندارم پس چطور میتونم بنویسم، آدم بی رویا چه حرفی برای گفتن داره؟
مشاور چهار ملیونیم میگه اینا همش برای اضطرابه ناشی از عدم اعتماد به نفسه و باید درمان بشه ولی همه به من میگن اعتماد به سقف، پس کجای کار میلنگه؟
-دلبری از تو، دلبستگی از من
عاشقی از تو، وابستگی از من
http://cld.persiangig.com/sync.html#v=prv&f=5035696
-به تجربه فهمیدم وقتی که دیگه برام صرف نداشته باشه آدما رو دور میندازم حالا کی دارکتره؟ من یا تو؟
-دلبری نمیکنم، ولی برای تو حسودترین دختر جهان میشم.
